Vandaag een super late upload van een artikel op mijn blog. Maar het is even niet anders, ik kan nu pas weer ademen. Om 07.50 vanochtend stuurde mijn moeder mij namelijk een smsje dat het niet goed ging met Santos. Santos is de hond van mijn ouders, een grote witte herdershond. Het is echt onze lieve, stoere maar vooral geliefde hond. We weten al een tijdje dat hij ziek is maar deze week ging het ineens super slecht.
Ik was dus eigenlijk al een beetje voorbereid op het ergste. Ik denk mijn ouders ook, we zagen het al helemaal voor ons dat we hem moesten laten inslapen. Omdat we pas om 16.00 een afspraak hadden bij de dierenarts zat ik de hele dag in de stress. Mijn honden zijn mijn kindjes, ze zijn mijn familie en ik kan niet zonder hen. Het idee dat Santos ineens uit mijn leven zou verdwijnen vind ik al erg maar dat het ook echt een feit kan worden…
Nee, daar wil ik niet aan denken! Gelukkig heb ik nu een andere dierenarts, waar we dus vandaag zijn geweest. Deze dierenarts gaf ons heel ander en veel beter advies dan de dierenarts waar we eerst altijd kwamen. Volgens deze dierenarts zijn er medicijnen waardoor Santos weer helemaal zichzelf kan worden en weer lekker zijn gang kan gaan. Dat zie ik natuurlijk graag gebeuren dus krijgt Santos vanaf morgen nieuwe medicijnen.
Ik voel me nu weer stukken beter nu ik weet dat het weer helemaal goed kan komen. Natuurlijk zijn er geen garanties maar we proberen in ieder geval alles om het weer goed te krijgen. De reden waarom ik zo in stress zat is omdat mijn familie heel klein is maar iedereen is geweldig. Onze familie bestaat maar uit vijf mensen en drie honden. We kunnen ruzie maken, tegen elkaar gillen, schreeuwen en elkaar tot het uiterste drijven.
Uiteindelijk maakt het niet uit wat er gebeurd, als er iets gebeurd of als we elkaar nodig hebben dan doen we er alles aan om er voor elkaar te zijn. Als er iets niet goed gaat met één van ons dan komt dat keihard aan. Ik ben niet zo van de emoties en ik heb eerder een grote mond dan dat ik een potje ga zitten grienen. Maar als ik eenmaal van iemand hou dan kan ik het echt niet aanzien dat die persoon of in dit geval mijn hond zich slecht voelt.
Vandaag was een keiharde wake-up call want door het dagelijks leven kan je vergeten hoeveel de mensen om je heen, in dit geval mijn hond, voor je betekenen. Ik ben ook niet iemand die snel emoties laat zien of laat weten hoe ik over iemand denk. Door vandaag denk ik dat ik dit toch maar wat vaker moet doen. Want je weet nooit wat er gaat gebeuren met de mensen en dieren van wie je houdt. In dit geval is je mond houden niet altijd even handig.
So let’s just tell everyone we love, we love them!
Kaya-Quintana
P.S. Ben jij ook iemand die niet snel emoties toont?
grace
Er is niets dat mij trotser en gelukkiger maakt, dan ons kleine, sterke en vooral liefdevol gezinnetje!
Dank je mijn lieve, trouwe loyale dochter, dat je er voor ons wederom weer was. Wat zou ik zonder je moeten.
Ik kan dan ook alleen maar uit de bodem van mijn moederhart zeggen:
God, wat hou ik gruwelijk veel van jou!
Liefs je mamoela <3
femketje
graceAww hoe lief! :3
Nikita
Ik ben juist verschrikkelijk in emoties verbergen !!!
Ik kan er niet tegen als er iets met familie of huisdieren gebeurt.
Overlaatst was mijn kat ziek, ik kon nog niet eens tegen de dierenarts aan de telefoon uitleggen wat er scheelde omdat ik de hele tijd moest wenen :p
Gelukkig is ze er nog altijd, al is ondertussen zelfs haar staart geamputeerd xD
christel
mijn condoleances en medeleven voor een groot verlies,verlies doet pijn,maar jou berichtje kan je toch zelfs ook de mijne raken
ik ken veel verlies en emoties die daarom heen horen,ik ken de liefde van herders honden, wij zijn sinds een jaar in het bezit van onze fame een herplaatser van 2 jaar oud. Het is investeren maar wat je ervoor terug krijgt aan trouw en bescherming is ongelooflijk groot.
veel sterkte de komende tijd aan jou en je familie
christel van dijk.
Kaya-Quintana
christelMijn hond is niet dood, hij leeft nog